Przejdź do głównej zawartości

Museu da Cerâmica w Caldas da Rainha

Museu da Cerâmica (źródło zdjęcia tutaj)
Caldas da Rainha to miasto, które nieczęsto znajduje się na trasach zwiedzania Portugalii, przynajmniej takie mam wrażenie. A szkoda, bo jest urocze i wiele ciekawych rzeczy można w nim zobaczyć. Postaram się kiedyś o tym napisać. Tymczasem zapraszam na krótką wycieczkę do jednego z tamtejszych muzeów, które jest wizytówką miasta.

Muzeum Ceramiki (Museu da Cerâmica) w Caldas da Rainha, bo o nim mowa, utworzono w 1983 roku. Inicjatywa ta była niejako wyjściem naprzeciw oczekiwaniom mieszkańców miasta, którzy widzieli potrzebę takiej formy dbania o dziedzictwo regionu. Siedziba muzeum mieści się w dawnym dworze II wicehrabiego Sacavém José Joaquima Pinto da Silvy (1863–1928) z lat 90. XIX w. Była to jego letnia rezydencja, w której przez lata spędzano wiele czasu. Właściciel pałacyku był kolekcjonerem sztuki, w tym ceramiki, a także ważnym patronem ceramików z Caldas da Rainha. W latach 1892–1896 działała tu nawet z jego inicjatywy pracownia ceramiczna, którą kierował austriacki rzeźbiarz José Füller. Gmach muzeum składa się z budynku w stylu późnoromantycznym, w którym mieści się stała ekspozycja, oraz z dodatkowego budynku, w którym organizowane są wystawy czasowe. Znajduje się tam również sklep z pamiątkami, pracownia ceramiki oraz pomieszczenia służące dokumentacji ceramicznych tradycji regionu.


źródło zdjęcia tutaj
Pałacyk znajduje się w ładnym ogrodzie, przez środek którego do muzeum prowadzi aleja porośnięta ciekawą roślinnością, w tym kwiatami w kwietnikach i starodawnych ceramicznych donicach i wazonach. W ogrodzie jest też plenerowe audytorium z zabytkowymi azulejos z XVI w. zdobione ceramicznymi rzeźbami i posągiem. Porozrzucane tu i ówdzie oczka wodne z wodną roślinnością dodają otoczeniu charakterystycznego klimatu pałacowych ogrodów.

fot. Walentyna Uljanow
W muzeum znajduje się kilka kolekcji, które reprezentują ceramiczną produkcję z Caldas da Rainha oraz z innych ośrodków ceramicznych w Portugalii i za granicą na przestrzeni wieków. Kolekcja zawiera m.in. fragmenty tak zwanej archaicznej ceramiki z Caldas z XVII i XVIII oraz głównych centrów produkcji ceramiki z XIX i pocz. XX w.

Warto zwrócić uwagę na prace garncarza Marii Dos Cacos (zm. 1853 r.), autora antropomorficznych elementów przedmiotów używanych w domu z XIX w. oraz ceramikę Manuela Mafry żyjącego w Caldas da Rainha w latach 1831–1905, którego ceramikę upodobał sobie królewski małżonek Ferdinand of Coburg.

Prace Marii Dos Cacos (źróło zdjęcia tutaj)
Godne uwagi są fragmenty prac Rafaela Bordalo Pinheiro. Są one najbardziej reprezentatywne dla jego twórczości ceramiki z Caldas, której był wielkim mistrzem. Jest to również autentyczna dokumentacja intensywnej działalności Fábrica de Faianças das Caldas da Rainha w latach 1884–1905.

Praca Rafaela Bordalo Pinheiro
(fot. Walentyna Uljanow)
Zwracające uwagę fajansowe eksponaty z Real Fábrica do Rato są datowane na lata 1767–1779, natomiast tradycyjna ceramika, lokalne rzeźby i miniaturowe produkcje z XIX i XX w. pochodzą z najważniejszych portugalskich fabryk: Bandeira, Rocha Soares, Gaia, Darque, Barcelos, Ratinho, Juncal, Estremoz, Sacavém, Viúva Lamego, Vista Alegre, Aleluia and Santana. Produkcja zagraniczna obejmuje ceramikę z Francji, Hiszpanii, Włoch, Holandii, Belgii i Chin.

Z kolei wśród dzieł współczesnej ceramiki wyróżniają się prace takich artystów jak Llorens Artigas, Júlio Pomar i Manuel Cargaleiro. Ciekawa jest też kolekcja ponad 1200 płytek ceramicznych – portugalskich, hiszpańsko-mauretańskich i holenderskich z okresu XVI–XX w.


Ważnym elementem ekspozycji muzeum są też dzieła sztuki ilustrujące projektowanie i produkcję ceramiki na przestrzeni wieków. Kolekcja tych dzieł przekracza 1200 sztuk i została podarowana muzeum w 2007 r.

Informacje praktyczne: Od października do czerwca muzeum jest czynne w godz. 10.00-12.30 i 14.00-17.30, od lipca do września nieco dłużej bo do 18.00. Zamknięte jest w poniedziałki, 1 stycznia, Wielkanoc, 1 i 15 maja oraz 25 grudnia.
Muzeum jest nieco oddalone od centrum, chociaż można dojść na piechotę. Jeżdżą tam także autobusy Toma's Green Line. Mieści się przy Rua Dr. Ilídio Amado - Ap. 97. 
Na zwiedzanie trzeba przeznaczyć mniej więcej godzinę. Normalny bilet kosztuje 3 €, zniżkowy 1,50 €.

Autorką poniższych zdjęć jest Walentyna Uljanow.



































Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Portugalskie lektury na drugą połowę wakacji, czyli polecam książki, które niedawno czytałem + KONKURS

Wakacje w pełni, a oprócz wojaży to także dodatkowy czas na czytanie. Dla niektórych może to także czytanie w trakcie PODRÓŻY, bo na pewno są wśród Was tacy, którzy czytają zawsze i wszędzie i bez książki nie ruszają się z domu, jak piszący te słowa. Niektóre z opisanych poniżej książek czytałem na początku roku, a więc już jakiś czas temu, inne z kolei skończyłem przed kilkoma dniami, więc jestem w miarę na bieżąco jednak pisząc tego posta posługuję się opisami, a zwłaszcza komentarzami czytelników z portalu lubimyczytac.pl, który bardzo lubię i na którym mam konto, a opinie innych czytelników często pozwalają mi zweryfikować moje opinie o książce, przypomnieć zapomniane szczegóły albo zwyczajnie zrozumieć niejasne sytuacje opisane na przeczytanych stronach. Pewnie większość z prezentowanych poniżej książek już czytaliście, ale może się zdarzy, że podsunę komuś idealną lekturę na drugą połowę lata. Dodatkowo, dzięki uprzejmości Domu Wydawniczego Rebis ogłaszam konkurs, w któ

25 kwietnia 1974 - Rewolucja Goździków w sztuce ulicznej dzisiejszej Lizbony i wiecznie żywa pieśń Zeci Afonsa "Grândola, Vila Morena"

Źródło zdjęcia tutaj 25 kwietnia obchodzony jest w Portugalii jako rocznica Rewolucji Goździków – w tym roku już 41. W skrócie można powiedzieć, że był to wojskowy zamach stanu, który doprowadził do obalenia w Portugalii dyktatury Marcelo Cayetano (następcy Antónia Salazara). Nazwa, całkiem przyjemna dla ucha, pochodzi stąd, że żołnierzom wtykano w lufy karabinów właśnie goździki, a całe wydarzenie przebiegło niemal bezkrwawo – zginęły cztery osoby (z rąk tajnej policji DGS – Generalna Dyrekcja Bezpieczeństwa, dawna PIDE – Policja Międzynarodowa i Ochrony Państwa, podczas oblężenia jej siedziby). Następstwem tych wydarzeń była też dekolonizacja portugalskich terytoriów w Afryce i Azji oraz rozpoczęcie procesu demokratyzacji systemu politycznego Portugalii, w której od 1945 r. istniała dyktatura wprowadzona przez Antónia Salazara. Zaczęło się od tego, że 25 kwietnia tuż po północy lizbońska rozgłośnia radiowa Rinasenza nadała zakazaną przez cenzurę pieśń Grândola, Vila Morena

Mariola Landowska - polska malarka w Portugalii (i jej wystawa Mundo Colorido w Open Gallery Moniki Krupowicz w Szczecinie)

Pracownia Marioli Landowskiej w Paço de Arcos Mariola Landowska jest polską malarką mieszkającą i pracującą w Portugalii. Moja historia z twórczością Artystki to jedna z (moich) lizbońskich historii. Pewnego razu, oglądając piękne obrazy i kafle w galerii (której nazwy niestety nie pamiętam) pani z obsługi zapytała mnie, skąd jestem. Gdy usłyszała, że z Polski zapytała, czy znam twórczość Marioli Landowskiej, bo obraz który przed chwilą oglądałem to właśnie jej praca. Gdy przyszedłem do galerii następnego dnia, żeby kupić upatrzony wcześniej kafelek, pani już wiedziała że za kilka dni (bodajże 12 czerwca ubiegłego roku) miał być wernisaż wystawy prac Marioli Landowskiej Mona Lisa i inne w galerii CNAP, na który zresztą mnie zapraszała. Data wernisażu była jednak dniem mojego wylotu z Lizbony do Polski. Po powrocie oczywiście zapoznałem się z twórczością tej znakomitej (teraz już to wiem) malarki, odnalazłem jej profil na Facebooku oraz stronę internetową. Wiele obrazów, które og