my lisbon story

Pojutrze ostatni dzień roku i większość z nas wybierze się na imprezy sylwestrowe, bardzo często połączone z tańcami. Tym, którzy właśnie w ten sposób spędzą ostatnią noc w roku polecam artystów portugalskich wykonujących muzykę taneczną (chociaż to, że nadaje się do tańczenia nie zawsze jest takie oczywiste). Jednocześnie zachęcam do wyszukiwania własnych portugalskich rytmów idealnych na tę noc. Dobrej zabawy i wszystkiego dobrego na Nowy Rok! Sara Tavares - I`ve got a song in my heart Tito Paris - Dança ma mi criola Lura -  Fitiço di funana Cesaria Evora -  Africa Nossa Rodrigo Leão & Lula Pena - Pasión (tango) Mafalda Arnauth - Vira da minha rua Paulo de Carvalho & Anna Maria Jopek -  Lisboa às Vezes Paulo de Carvalho, Anna Maria Jopek, Ivan Lins & Rita Guerra -  Se o Mundo É Meuc No Smoking on Board - Boards and Bikinis Sara Tavares - Balance Cesaria Evora -  Saiona D'vinte Ano A

Zdjęcie pochodzi ze strony Artysty ( tutaj ) Kolejny urodzinowy dzień - dziś należy do Camané , który urodził się 47 lat temu w Oeiras. Jest następnym bardzo znanym wykonawcą z Portugalii, zwanym księciem fado. Kilka lat temu do współpracy zaprosili go Anna Maria Jopek i Marcin Kydryński, czego efekt można usłyszeć na płycie polskiej Artystki Sobremesa . Oryginalny utwór Camané Sei de um rio ma polski tytuł Noce nad rzeką . Oprócz płyty Anny Marii Jopek można go też usłyszeć na kompilacji Marcina Kydryńskiego z cyklu Siesta lub uruchamiając plik poniżej. Ponadto w ubiegłym roku Artyści wystąpili razem w Lizbonie w Coliseu, gdzie na swój koncert Camané zaprosił między innymi Annę Marię Jopek. Następny plik to wykonanie Fado da sina przez Camané i jego zespół w portugalskiej telewizji. Anna Maria Jopek & Camané - Noce nad rzeką ( Sei de um rio ) Camané - Fado da sina Poniżej okładki płyt Artysty, dostępne na jego stronie internetowej ( tutaj ):

Zdjęcie pochodzi ze strony Artysty na Facebooku ( tutaj ) O Carlosie do Carmo pisałem już tutaj , dziś jednak jest kolejna okazja, bo Artysta obchodzi dziś urodziny. Urodził się w 1939 roku w Lizbonie, a jego matką była słynna śpiewaczka fado Lucillia do Carmo. W tym roku Artysta obchodzi 50-lecie działalności artystycznej, odebrał też nagrodę Grammy za całokształt twórczości. Jest jednym z najważniejszych twórców fado w historii tego gatunku, jednocześnie jednym z najbardziej rozpoznawalnych poza granicami Portugalii.  Jakiś czas temu na Facebooku polecałem DVD   Fado é Amor - i nadal polecam, jednocześnie zachęcam do obejrzenia filmów, które powstały podczas nagrywania albumu. Część z nich zamieszczam poniżej, pozostałe są dostępne na kanale Vevo Artysty ( tutaj ). Film w całości był emitowany m.in. w telewizji RTP International. Wśród ciekawostek dotyczących Carlosa do Carmo można wymienić taką, że jego płyta Un homem no país była pierwszą płytą wydaną w Portugalii

Mariza obchodzi dziś urodziny. Naprawdę nazywa się Marisa dos Reis Nunes, a urodziła się 16 grudnia 1973 r. w Mozambiku. Gdy była dzieckiem, jej rodzice przeprowadzili się do lizbońskiej Mourarii, gdzie dorastała przyszła gwiazda fado. Jej pierwszy album, którego tytuł w tłumaczeniu na język polski brzmi "fado we mnie", ukazał się w 2001 r. Od tego czasu Mariza stała się jedną z najbardziej na świecie rozpoznawalną wykonawczynią fado. Pewnie niewiele osób zaglądających na te strony nie zna jej twórczości, gdyby jednak tak się stało można w ciągu osiemdziesięciu minut nadrobić zaległości oglądając jeden z lizbońskich koncertów, który jakimś sposobem w całości gości na youtube.com: Innym godnym uwagi filmem, również dostępnym na youtube.com jest obraz znany w Polsce pod tytułem Mariza i dzieje fado (kilka razy był emitowany w telewizji publicznej). Oglądając go poznamy nie tylko historię drogi artystycznej Marizy, ale także całego fado z nawiązaniem do Amálii Rodrigue

Manoel de Oliveira (źródło zdjęcia tutaj ) Manoel de Oliveira jest znanym i uznanym portugalskim reżyserem, którego filmy są dostępne także u nas. Mogliśmy oglądać choćby Ruchome słowa ( Um Filme Falado , 2006; z Catherine Deneuve, Stefanią Sandrelli i Johnem Malkovichem), Wracam do domu ( Je rentre à la maison , 2001; również z Catherine Deneuve i Johnem Malkovichem), Zawsze piękna ( Belle toujours , 2006) czy Dziwny przypadek Angeliki ( O Estranho Caso de Angélica , 2010). Jest też reżyserem segmentu w powstałej w 2007 r. antologii filmowej Kocham kino ( Chacun son cinéma ou Ce petit coup au coeur quand la lumière s'éteint et que le film commence ), zrealizowanej dla uczczenia sześćdziesięciolecia festiwalu w Cannes. Reżyser wczoraj obchodził... 106 urodziny! Jest najstarszym na świecie aktywnym zawodowo reżyserem, a we wrześniu miał premierę jego krótkometrażowy dramat historyczny O Velho do Restelo . Urodził się w Porto 11 grudnia 1908 r., jako aktor deb

Spacerując ulicami Lizbony natknąłem się kiedyś na ciekawy mural - ten na zdjęciu powyżej. Jest to wiersz pt. Ser Poeta , co znaczy mniej więcej być poetą, a autorem jego jest Florbela Espanca, co widać na zdjęciu. Florbela Espanca urodziła się 8 grudnia 1894 r. w Vila Viçosa, a zmarła 8 grudnia 1930 r. w Matosinhos. Była prekursorką ruchu feministycznego w Portugalii o burzliwym życiu kształtowanym miłością, erotyką i kobiecymi pismami. Studiowała literaturę, a następnie jako pierwsza kobieta zapisała się na studia prawnicze na uniwersytecie w Lizbonie. Jej życiowe dramaty przeplatały się z tworzoną i publikowaną przez nią poezją. Najstarszy znany poemat Florbeli Espanca to A Vida e a Morte ( Życie i śmierć ) napisany w 1903 r. W latach 1915–1917 zebrała, a następnie opublikowała wszystkie swoje dostyczczasowe wiersze w tomie O livro D’ele ( Jego książka ) dedykowanym bratu. Kolejny tom to Livro de Mágoas ( Księga Bolesna ) – opublikowany w roku, gdy poetka por

Eça de Queirós ( (José Maria de Eça de Queirós) to jeden z najbardziej znaczących pisarzy portugalskich. Urodził się 25 listopada 1854 r. w Póvoa de Varzim (miejscowość nad oceanem, dokąd z Porto można dojechać... metrem), a zmarł w Paryżu 16 sierpnia 1900 r. Uważa się go za jednego z najlepszych autorów portugalskiej powieści realistycznej XIX w. Studiował prawo na uniwersytecie w Coimbrze a następnie był wziętym prawnikiem i sędzią, m.in. Sądu Najwyższego. Pierwsze prace publikował w czasie studiów w wydawanej w Coimbrze „Gazeta de Portugal” – zostały one potem pośmiertnie wydane w książce Prosas Bárbaras . Po ukończeniu studiów w 1866 r. zamieszkał w Lizbonie, gdzie zajmował się prawem, dziennikarstwem i sporadycznie pisarstwem. Współpracował z czasopismami, był też założycielem niektórych z nich, np. „Revista de Portugal”. Po odbytej w l. 1869–1870 podróży na Wschód został urzędnikiem państwowym obejmując kierownictwo w powiecie Leiria. Mieszkając tam napisał swą pierwsz