my lisbon story

Główne wejście do biblioteki Biblioteca Joanina wchodzi obecnie w skład uniwersyteckiej Biblioteki Głównej w Coimbrze (napiszę o niej osobny post w przyszłości). Jest usytuowana w zabytkowym kompleksie uniwersyteckim – stojąc w bramie jest to charakterystyczny budynek narożny  na wprost po lewej stronie, doskonale oznaczony na mapkach. Udało mi się, i moim koleżankom, zwiedzić ją z indywidualnym przewodnikiem w ramach naszej czerwcowej wizyty w bibliotece uniwersyteckiej w ramach programu Erasmus. To była moja druga wizyta w tym miejscu – za pierwszym razem zabytkowa biblioteka była z jakiegoś powodu zamknięta (nie pamiętam już, jaka była przyczyna) i nie udało mi się wejść do środka. Biblioteca Joanina, zwana inaczej Casa da Livraria jest najbardziej znaną i najznakomitszą z portugalskich bibliotek. Prace budowlane rozpoczęto w 1717 roku i były kontynuowane podczas kadencji kolejnych rektorów: Dom Nuno da Silva Tales II, Dom Pedro de Baena i Dom Francisco Carneiro de Figuei

Opowiadania ilustrowane Antonia Tabucchiego przeczytałem już dość dawno temu i żałuję, że od razu o nich nie napisałem, bo są niesamowite. Postanowiłem nadrobić zaległości, by je Wam, Czytelnikom tego bloga szczerze polecić. Inne książki tego włoskiego pisarza też zasługują, i to bardzo, na uwagę, uważam jednak, że przygodę z literaturą Tabucchiego można rozpocząć właśnie od tych opowiadań. Na pewno pozostawią niedosyt, i tak jak ja od razu sięgniecie po więcej. Zwłaszcza, że nie tylko niektóre Opowiadania ilustrowane są o tematyce portugalskiej, ale i inne jego powieści. Zresztą ten włoski pisarz pokochał Lizbonę i Portugalię, zafascynował się nią w równym stopniu jak Fernandem Pessoą, nauczył się nawet języka portugalskiego do tego stopnia, że po portugalsku pisał niektóre swoje dzieła. Do przeczytania Opowiadań ilustrowanych niech zachęci Was notatka wydawnicza zamieszczona na ostatniej stronie okładki książki: „W Opowiadaniach ilustrowanych napotkamy współczesnych malarzy

Letnia rezydencja rodziny Carvalho Monteiro została wybudowana w neomanuelińskim stylu. Żywiołowe dekoracje to dzieła wielu portugalskich artystów, takich jak António Gonçalves, João Machado, José da Fonseca, Costa Motta i Rodrigo de Castro, którzy są autorami kamiennych rzeźb. Rzeźbienia w drewnie to dzieła Júlio da Fonseca. W ręce Carvalho Monteiro majątek trafił w 1697 r., a grubo ponad sto lat później zaczął być znany jako „Quinta da Torre”. Po kupieniu jej przez barona da Regaleirę w 1840 r. została zamieniona w eleganckie letnie zacisze, w skład którego wchodził pałacowy dom i kaplica, a nazwa została zmieniona na „Quinta da Torre da Regaleira”. Kilkadziesiąt lat później, w 1893 r., rezydencję kupił António Augusto de Carvalho Monteiro, a do posiadłości dołączył okoliczne grunty, które w przyszłości miały stać się wspaniałymi ogrodami. Powstawały liczne projekty, jednak do realizacji przyjęto plany włoskiego architekta Luigi Manini, który stworzył dzisiejszy kształt neomanue