my lisbon story

Lisboa na Rua, to fantastyczna, organizowana już kolejny raz impreza z mnóstwem ciekawych koncertów i innych wydarzeń odbywających się na ulicach i placach portugalskiej stolicy. Pierwszy raz udało mi się być na kilku wydarzeniach w 2014 r., a rok temu uczestniczyłem w niesamowitych koncertach Amélii Muge ( tutaj ) i Kátii Guerreiro ( tutaj ). W tym roku nie będzie mnie w Lizbonie podczas tych imprez, a szkoda, bo program jest równie mocno wypełniony godnymi uwagi koncertami, co rok temu. Jak zwykle w pierwszej kolejności moje zainteresowanie dotyczy sekcji fado, a dokładnie Sou do Fado . W tym roku tylko trzy nazwiska, ale za to jakie! Wczorajszym występem (26 sierpnia) koncerty w tej kategorii rozpoczęła  Gisela João - właścicielka jednego z najbardziej porywających głosów fado młodego pokolenia. Fragmenty jej występu możecie zobaczyć tutaj . Artystka jest związana z fado od dzieciństwa. Jako nastolatka śpiewała w Adega Lusitana w rodzinnym Barcelos, potem mieszkała w Porto,

W Lizbonie, przy rua de São Vicente 31, mieści się pracowania ceramiki i fajansu, w której tworzy artystka Cristina Pina . Nazwa sklepu widoczna na wizytówce brzmi Cerâmica - Azulejaria e Faianças de S. Vicente . Weszliśmy tam przez przypadek, prawdopodobnie coś ciekawego widniało w witrynie wystawowej, i okazało się, że było to nadzwyczaj trafione posunięcie. Wnętrza tej niewielkiej pracowni kryją bowiem wiele ciekawych dla oka elementów, na które składają się jej wyposażenie służące do produkcji ceramiki, jak i gotowe produkty ustawione na półkach. Niesamowite wrażenie zrobił na mnie stół, przy którym powstają ceramiczne dzieła zanim trafią do pieca. Stoją na nim przyrządy, chwilę temu używane do malowania czy lepienia. W pierwszej części jest coś na wzór sklepu, w którym można oglądać i kupować gotowe prace, stoi tu też wspomniany stół. Część druga to typowy warsztat z piecem do wypalania ceramiki,choć i tutaj na ścianach wiszą azulejos, stoją na półeczkach czy nawet leżą na pod

Powrót do Barcelony nie jest książką wymagającą ani specjalnie ambitną czy skierowaną do wyszukanego odbiorcy. Nie chcę przez to napisać, że to powieść płytka, i tylko ktoś o niewyrafinowanym guście czytelniczym będzie się nią cieszyć. Jest to lektura z serii lekkich, łatwych i przyjemnych, w sam raz do pociągu, czy do poczytania pod drzewem w letnie upalne popołudnie. Niewątpliwą zaletą powieści są opisy dwóch pięknych miast – Barcelony i Lizbony, a także dwóch charakteryzujących te miasta obszarów kultury – flamenco i fado. Nas oczywiście bardziej interesuje Lizbona i fado, zresztą tylko ze względu na nie sięgnąłem po Powrót do Barcelony (zasugerowała mi to jedna z czytelniczek my lisbon story , za co dziękuję!). Powrót do Barcelony jest drugą częścią historii zawartej wcześniej w Do zobaczenia w Barcelonie – być może zechcecie przeczytać w tej kolejności, jeśli jednak ktoś jak ja chce pominąć część pierwszą, też tak można. Bohaterką historii jest 40-letnia prawniczka Ew